KAĞITTAN SERZENİŞLER

Nerden başlamalı bilemiyor insan.

Neden başlamalı ki ayrıca.

O’nu ilgilendirmeyen,

bir kağıt parçasının üzerinde

değer kazanır mı?

Böyle konuştuğuma bakma!

Haksızlık ediyorum sana.

Hep sen kaldın yanımda.

Ne bir dost ne bir sevgili

kaldı yarına…

Özür niyetine empati kurdum anında

kağıt, senden bir farkım yok bu durumda

buruşturulup atılıyor insanda

ne sorgu ne korku…

geçmişinin hiçe sayıldığını görmek

koyuyor ulan adama.

Gel gör ki;

ne farkı kalıyor insanın,

buruşturulan bir kağıt parçasından.

Şizofren oluyorum inceden galiba

ne kağıt kadı ne kalem.

Hepsinle olmuştur muhabbetim,

en azından bir merhabayı esirgemem.

Bu kadar aciz bir benzetme..

Çok mu sevdin be adam?

soruyorum kendi kendime.

Bak! Öyle bir gitmişsin ki,

Anlatamıyorum cümlelerde bile.

Satırlar boyu saçmalıyorum.

Neden tutuyorsam kendimi..

Ah! Gidişinin önüne sermeliydim,

ana avrat atarlı cümleleri.

Ama,

Öyle bir gitti ki O,

Öyle bir gittin ki Sen,

Öyle bir bırakıldı ki Biz,

Öyle bir şaşırdı ki Onlar..

Anlayacağın

gidişin ne bana yaradı,

ne kişi zamirlerine.

Umarın gittiğin yere

Kısa zamanda varırsın.

Her ne kadar varmak

bitiş değil, başlangıç olsada-

-bu arada yazdıkları mı hiç bilmeyecek olman da

ayrı koydu ya yazının sonunda..

Evet, s’ona nokta var.

Epey geç olmuş, bu satırda dolmuş vakit..